بررسی اضطراب اجتماعی دربزرگسالان مبتلا به لکنت

هدف: لکنت اختلالی حرکتی گفتار است که با علائمی مانند تکرار کلمات و هجاها، کشیده‌تر گفتن بعضی آواها و یا قفل‌شدگی اندام‌های گویایی هنگام تلفظ برخی صداها شناخته می‌شود. از آنجا که به نظر می‌رسد افراد مبتلا به لکنت تا حدی از اضطراب اجتماعی/ هراس اجتماعی رنج می‌برند و با توجه به اثرات اضطراب اجتماعی بر افراد و بر کیفیت زندگی آنها، شناسایی این مشکل به ویژه در افراد مبتلا به لکنت از اهمیت بسیار برخوردار است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی مولفه‌های مختلف آزمون اضطراب اجتماعی شامل ترس، اجتناب از اجتماع و ناراحتی فیزیولوژیک در افراد بزرگسال 18 تا 45 ساله مبتلابه لکنت بود. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی از نوع مورد شاهدی با استفاده از پرسشنامه هراس اجتماعی، 32 فرد مبتلا به لکنت در محدوده سنی 18 تا 45 سال و 32 فرد دارای گفتار روان که از نظر سن و جنس و تحصیلات با گروه دارای لکنت همسان شده بودند، به لحاظ میزان اضطراب اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین نمره اضطراب اجتماعی در افراد مبتلا به لکنت به طور معناداری بیش از میانگین نمره افراد دارای گفتار روان است. همچنین در بین مولفه‌های این آزمون، میانگین نمره مولفه ترس بین دو گروه تفاوت معناداری داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این  تحقیق حاکی از  بالاتر بودن  میزان اضطراب اجتماعی  (هراس اجتماعی) به ‌طور کلی و  مولفه  ترس به‌ طور اختصاصی، در افراد مبتلا به لکنت نسبت به همتایان دارای گفتار روانشان بود. بنابراین لازم است در برنامه‌های درمانی که توسط آسیب‌شناسان گفتار و زبان برای این افراد در نظر گرفته می‌شود، به این جنبه از اختلال نیز پرداخته شود و بخشی از برنامه‌های درمانی به تعدیل و کاهش میزان اضطراب اجتماعی افراد و به‌خصوص احساس ترس در آن‌ها معطوف گردد.